فرضیه های زیادی در مورد علت خمیازه وجود دارد، اما هنوز دانشمندان به اتفاق نظری در مورد آن دست نیافته اند.
از دیر زمانی بود که دلم میخاست یه گزارش درباره امامزاده آقا سید حسین(ع)زرگ بنویسم از مشکلات موجود در این امامزاده بگم اطلاع رسانی بکنم هر چند مسئولان خودشون از همه چیز خبر دارن ولی خوب باز هم برای یادآوری لازم بود که این کار رو انجام بدم.نمیدونم قسمت چی بود که در ایام دهه پر فیض و برکت کرامت اقدام به پیگیری و منتشر کردن گزارشم درباره آقا سید حسین(ع)زرگ کردم.گزارشی که خوشبختانه گل انداخت و با استقبال دوستان عزیز در خبرگزاریهای گلشن طبس،طبس نیوز و خاورستان و...مواجه شد و از همه بهتر که عزیزان مسئول در آستان مبارک امامزاده سید حسین(ع)زرگ هم از منتشر شدن این گزارش تشکر و تمجید کردند.انشالله بتونم گزارشهای کامل تری رو از این امامزاده غریب کار کنم و انشالله مسئولان عزیزی که میتونند مشکلات این امامزاده رو برطرف کنند از خواب بیدار بشن و دست به کار بشوند.انشالله
از قدیم بهمون گفتن:
گر نگهدار من آن است که من میدانم شیشه را در بغل سنگ نگه میدارد.
آخرین روز تابستون همه ماها رو یاد روزهای دانش آموزیمون میندازه وقتی تابستون داشت به قولی زور آخرش رو میزد و آخرین روزهاش رو سپری می کرد دو تا حس مخالف تمام وجودمون رو می گرفت.یه حس که بیانگر شور و شوق باز شدن مدرسه و تجدید دیدار با دوستان قدیمی و پیدا کردن دوستان جدید بود و یه حس که البته همه این حس رو ندارن (ولی من یکی که داشتم )حس تلخی که بیانگر تموم شدن دوران استراحت و تفریح و آزاد باش بود.
خیلی دلم برای اون دوران و این دو تا حس تنگ شده.الان یادم میاد و میفهمم که چرا اون زمان بزرگترهام میگفتن قدر بچگی رو بدون.
تا وقتی بچه ایم که آرزومون بزرگ شدنه و تجربه کردن چیزهای جدید وقتی هم بزرگ میشیم این قدر مشکلات بهت فشار میاره که مهمترین آرزوت این میشه که کاش میتونستی به دوران کودکی و بچگیت برگردی آزاد باشی از این همه مشکل بی خبر باشی.کاش میشد ولی حیف...
آغاز و شروع به کار سال تحصیلی جدید رو به همه دانش آموزان عزیز تبریک میگم و یه توصیه برادرانه دارم قدر این لحظات رو بدونین.
به امید موفقیت همتون...
![[عکس: 34341564060466782250.jpg]](http://royalchat.persiangig.com/image/dabestan/34341564060466782250.jpg)
توی زمونه الان همه چیز عجیب غریبه از وضعیت اقتصادی و فرهنگی بگیر تا ...اما از همه چیز عجیب و غریب تر رفاقت های این دوره زمونه است.من همیشه واسم این حدیث که نباید با دوستت اینقدر دوست بشی و راز هات رو بگی که شاید یه روزی دشمنت بشه مشکل داشتم نه این که قبولش نداشته باشم نه ولی خیلی افکارم رو به خودش مشغول کرده شاید یکی از دلایلش دوستان بسیار خوبیه که خودم دارم(خدا رو شکر). خوب هر چی به این حدیث فکر میکنم و مقایسه میکنم قیاس قرار میدم با دوستانم میبینم به هم نمیخورن...
اما اما جدیدا دارم به این حدیث بیشتر ایمان میارم(نه این که دوستام دشمنم شده باشند نه شکر خدا هنوز دوستیم و انشالله خواهیم بود تا ابد)اما اطرافیانم یعنی دوستان اطرافیانم رو میبینم که به چه راحتی و به چه زشتی دوستشون رو سر کار میزارن روی اعصابش میرن و خلاصه به راحتی هر چه تمام تر یه دوستی محکم و خوب رو به دلایلی بی پایه و اساس به همش میزنن.
کاش خیانت کردن هیچ جایی توی زندگی ما نداشت کاش وقتی بهمون یاد میدادن چطوری راه بریم چطوری حرف بزنیم چطوری شکممون رو سیر کنیم بهمون یاد میدادن خیانت در رفاقت،خنجر از پشت زدن کار ناپسندیه کاش کاش کاش...
این آخر میخام از خدا یه تشکر اساسی کنم بخاطر همه خوبیهاش و یکی از مهمترین خوبیهاش این که دوستان بسیار خوب و با معرفتی دارم دوستانی که همیشه من رو به معروف امر کردن و گاها از منکر نهیم کردن...شکرت خدا.
سلام و درود.جای همه دوستان خالی سفری 4روزه داشتم به مشهد خیلی خیلی خوب بود زیارت حرم امام رضا(ع)حال دیگه ای به آدم میده نفس تازه ای بهت میده تا دوباره پر شتاب به زندگیت برسی. حالا بماند که این سفر جذابیتهای فوق العاده دیگه ای هم داشت...
اتفاقا شب گذشته که برای خداحافظی به حرم رفتم بعد از نماز مغرب و عشاء حاج سید مهدی میرداماد مداحی فوق العاده ای کرد با اون که هر لحظه داشت دیر میشد و امکانش بود که از قطار جا بمونم ولی تا جایی که تونستم از این فضا استفاه کردم به قولی به یکی از دوستان میگفتم دل کندن از این فضای معنوی خیلی سخته دل کندن از این همه عظمتی که توی بارگاه امام رضا(ع)هست که به گفته خیلی ها خودش یه معجزه است و به قول آیت الله مکارم بزرگترین تجمع شیعی جهان در همین حرم امام رضا(ع) صورت میگیره.خلاصه جای همتون خالی بود نائب الزیاره همتون بودم...
نمیدونم واژه ی خود بد بودن درسته یا نه ولی چیزیه زیاد وجود داره خصوصا تو شهر و دیار ما.اگه بخام خود بد بودن رو تعریف کنم اینطور باید بگم که خود بد بودن یعنی یکی که از خودت باشه حالا قوم باشه همسایه باشه دوست باشه یا همشهری یا هر چی که به تو به خودت نزدیک باشه رو هر طور شده زمینش بزنی و باز در طرف مقابل یه غریبه ی بیگانه رو که اصلا نمیشناسیش و از ضمیرش خبر نداری رو حلوا حلواش کنی و روی چشم راهش ببری این یعنی خود بد بودن.
روی صحبت و حرف من با اون عزیزانیه که خدمات نزدیکاشون(همون قوم و دوست و همسایه و همشهری...)رو اصلا نمیبینن و باز اگه یه غریبه ی نابلدی بیاد هر کاری رو انجام بده اساسی تعریف و تمجیدش میکنن. نمونه ازین مورد زیاد داریم ولی مدتی هست که یکی از دوستان خیلی از عده ای از اطرافیان و همشهریانشون میناله و مدام حرف از رفتن از شهر و دیار پدری داره.همین موضوع و البته موضوعات قبلی اینچنینی خیلی من رو به فکر فرو برد که واقعا راه علاج این مرض یعنی خود بد بودن چیه و چطوری میتونه هر نفری خودش را در برابر این مرض واکسینه کنه.شما نظرتون چیه؟؟؟
